ایمانی

به نام آفریننده ی پیشوای صبر وعشق

آنگاه که آسمان سرمست از انتظار مرواریدی ماهرخ، جرعه های شراب طهور سرمی کشید وخورشید تاروپود نگاهش را به آستان خانه ای کوچک و نورافشان در گوشه ای از زمین دوخته بود و چشم انتظاری، او را سخت مجنون کرده بود،

ناگهان از زمین نوری عجیب برق از چشمان آسمان برد و آسمان محو نگاه زمین شد و ملکوتیان زمین را به نظاره نشستند و نسیم نفس هایشان که سلام میگفتند تمام گلبرگهای گلهای زمین را به حرکت و تپش در آورده بود،

آری آسمانی دیگر، ملکوتی زیبنده در زمین ظاهر شده بود،

همان که کوه ها به آستان نگاهش چشم دوخته بودند و به پشتوانه ی نگاه او کمر راست کرده بودند،

آری زینبش نام نهادند

و ملکوتیان با آمدنش ندای  ما رایت الا جمیلا  سر دادند و در دوردستها سرزمینی به نام نینوا را  با نوای خروشان یا حسین عطرافشانی کردند .

میلاد با سعادت اسوه ی صبرپیشگان عالم بر تمام عالمیان فرخنده باد

(فاطمه کرمان)

همان که